Epizod IV

"Nieczysta gra"

                Płócienny worek leżał bezwładnie na obdrapanej, wyłożonej spróchniałymi panelami podłodze. Staromodne okno w rogu pomieszczenia było rozbite; kawałki szkła walały się to i ówdzie, tworząc plątaninę wzorów, zabójczych w swej wymyślności.

Żarówka wisiała kołysząc się i mrugając żółtym, zatęchłym światłem. Tenebris stąpając ostrożnie zbliżyła się do zawiniątka. Przykucnęła powoli i chwyciła za sznurek, rozwiązując go powoli. Delikatnie rozchyliła materiał...

Z trzewi wydobył się gardłowy krzyk, a ona odskoczyła jak oparzona, drżąc na całym ciele. Gęsia skórka opanowała je bez reszty, dłonie zacisnęły się w pięści. Oddech stał się urywany, a hebanowe włosy opadły na twarz.

Z worka powoli wypełzła Ignis. Mała, poharatana istota. Z jej rudych włosów pozostał tylko pukiel, sterczący ohydnie z w połowie obżartej przez robactwo czaszki. Jeden oczodół był pusty, a w drugim paskudnie obracało się popękane, krwawiące oko. Skóra zwisała płatami z nagiego szkieletu, a dolna szczęka wisiała bezwładnie, prawie dotykając parkietu. Potwór wstał powoli, obryzgując krwią wszystko w zasięgu ręki. Uniósł prawą dłoń, demonstrując larwy, objadające reszki ciała. Wyprostował się i przechylił głowę, jakby uśmiechając się paskudnie.

Tenebris cofnęła się pod ścianę, hamując wybuch paniki. Zamknęła oczy, nie chcąc patrzeć na własną śmierć.

A potem czuła tylko kościstą dłoń, wbijającą się w klatkę piersiową, pająki chodzące po jej skórze i małe ząbki, wżerające się w ciało.

Poczuła potrzebę otworzenia oczu i zobaczyła przed sobą lustro, ukazujące jak jej ciało powoli trawione jest przez insekty, a krew spływa po zimnej skórze, coraz bardziej tracącej ciepło...

A potem obudziła się z krzykiem, trzęsąc się z przerażenia.

                Zlana potem powoli usiadła na łóżku, chowając twarz w rozdygotanych dłoniach. Załkała cicho i otarła łzy grzbietem ręki, kurczowo chwytając nakrywającą ją kołdrę. Spojrzała na puste łóżko w kącie pomieszczenia i zagryzła usta, z dezaprobatą kiwając głową. Nadal nie mogła uwierzyć. Wciąż docierało do niej jak echo to, że Ignis nie żyła. Nie żyła. I to od kilku miesięcy. Nadal miała przed oczami szklanki wypełnione wysokoprocentowymi trunkami, zimne, martwe ciało przyjaciółki i mistrza Obi-Wana, powoli pytającego ją o wydarzenia tamtego dnia.

Nadal nie mogła zrozumieć, że tak po prostu jej uwierzył. Że Moc nie powiedziała mu o jej kłamstwie. Zamknęła oczy i przywołała obraz rozmowy, odbytej dzień po śmierci rudowłosej.

              Kenobi skubnął brodę, spoglądając na wystraszoną dziewczynę. Siedziała po turecku na swoim łóżku, wyraźnie powstrzymując się od wybuchnięcia płaczem. Wyglądała tak krucho; Obi-Wan stłumił pragnienie otoczenia jej ojcowskim ramieniem. 

            — Więc mówisz, że pokłóciłyście się, rozdzieliłyście i potem już nie spotkałyście, tak? — spytał nagle, chcąc uzyskać potwierdzenie przedstawionej przez siedemnastolatkę wersji.

Tenebris kiwnęła głowa, pociągając nosem. Nerwowo podrapała się po dłoni i spuściła wzrok, czując jak łzy powoli spływają po jej policzkach.

Mistrz westchnął, kręcąc głową z niedowierzaniem. To było takie niepodobne do Ignis... ale po czarnowłosej wyraźnie widać było smutek. Jej przygnębienie wyraźnie wskazywało na prawdziwość tej wersji. W pierwszej chwili chciał jeszcze wysondować ją Mocą, ale dziewczyna jako przyszła Jedi pewnie by to wyczuła. I dodatkowo posmutniała, gdy doszłoby do niej, że jej nie ufa.

Skinął głową, odwracając się do drzwi.

              — Będziemy jej szukać... w razie czego damy znać. — mruknął na odchodnym, a drzwi powoli się za nim zasunęły. 

                 Przyłapała się na tym, że się uśmiecha. Uśmiecha zadowolenia z tego jak trafnie udało  jej się oszukać Kenobiego.  Potrząsnęła głową, odgarniając dumne myśli. Nie tak postępują Jedi. Nie tak.

Przeczesała włosy dłonią i powoli podniosła się z łóżka, ścieląc je dokładnie. Ignis nadal nie znaleziono i prawdopodobnie się to nie zmieni; sama nie miała pojęcia, co mogli począć z jej truchłem.

Odczuła nagły napad bólu i skuliła się, trzymając za pulsujące czoło. Znów poczuła, że łka, a jej usta drżą z poczucia winy.

Po śmierci przyjaciółki oprócz koszmarów miewała napady wyrzutów sumienia. Nachodziły ją znienacka i odbierały kontrolę nad ciałem. Nienawidziła ich, ale nie potrafiła im zaradzić. Bo co miała począć? Wiedziała, że to wszystko tylko i wyłącznie jej wina, ale nic nie mogła z tym fantem zrobić. Nic nie mogła naprawić. Miała tylko nadzieję, że uda jej się wzrastać w pięknych ideałach, jakie wyznawali Jedi. To byłoby odkupienie. Odkupienie za całe zło...

Pośpiesznie ubrała się w beżowe szaty i zaczesała włosy w koński ogon. Dzisiaj dzień zapowiadał się dość intensywnie.

         Powoli weszła do stołówki, rozglądając się nieśmiało. Nałożyła sobie śniadanie i usiadła przy stoliku, ciesząc się wyłącznie własnym towarzystwem. Uśmiechnęła się leciutko, zabierając się do pałaszowania kanapki. 

Po skończonym posiłku odniosła brudne naczynia do robota czyszczącego i chowając dłonie w kieszeniach podążyła przed siebie, wpadając na brązowowłosego, wyższego o głowę chłopaka.

Na imię było mu Vern. Trzy lata starszy, żółty miecz świetlny. Pamiętała to doskonale. Nie pałał do niej zbyt wielką sympatią, z wzajemnością zresztą. Dlatego przeklęła się w myśli za to zderzenie.

          —Ooo, no proszę. Nasza mała Bris nie umie chodzić... — ryknął ku uciesze towarzystwa. — Znowu mam Cię nauczyć, gdzie jest Twoje miejsce?

Vern był całkowitym przeciwieństwem ideałów Jedi. Był grubiański, arogancki i tępy. Ale miał talent do szermierki, co gwarantowalo mu podziw kolegów i aprobatę Mistrzów. Tenebris pomyślała, że jest cholernie brzydki. Miał paskudny krzywy nos i obślizgłe usta, przypominające ślimaka.

Spojrzała na niego tylko, uśmiechając się niewinnie. Nie miała zamiaru wdawać się w dyskusję z takim idiotą; nie była marionetką, a on nie mógł pociągać za sznurki. Rozprostowała palce i założyła kosmyk włosów za ucho, świdrując go spojrzeniem błękitnych oczu.

             — Chyba jednak trzeba powtórzyć lekcję... — warknął i uderzył ją w policzek. Otrzeźwiała, patrząc na niego zaskoczona. Nikt nie będzie jej bił! Nikt nie będzie jej dotykał, zwłaszcza taki obrzydliwy kutas.

           — Łatwo bić dziewczynę, co? — wypaliła z pogardą. — A może tak sparing, hm?

Zgodził się bez wahania. Jak mógłby się nie zgodzić... chwytał się każdej możliwej okazji, by udowodnić innym jak bardzo doskonała jest jego sztuka władania mieczem. 

              — Zatańczmy. — warknął, ruszając w kierunku odpowiedniej sali.

              Stała przed nim na rozstawionych nogach, kurczowo ściskając zabezpieczony, treningowy miecz świetlny; każde z nich odczuje odrętwienie przy uderzeniu, ale żadnemu nie stanie się krzywda. Taki był plus treningów Jedi... można było się wyżyć. Wyżyć, cholera, uderzając na oślep w przeciwnika.

Stojąca obok dziewczyna, której imienia Tenebris nie znała klasnęła w dłonie, nakazując im rozpoczęcie pojedynku. Vern uderzył szybko, tnąc górą, lecz jego klinga trafiła wyłącznie w powietrze. Bris uśmiechnęła się, unikając zgrabnie jego cięcia. Był przewidywalny. Przynajmniej na razie. Skoczyła, mierząc klingą w jego szyję i w szybkim piruecie pchnęła ostrze w docelowy punkt. Uchylił się jednak, a ich klingi zetknęły się z syczącym wyładowaniem. Miał więcej siły. Odczuła to natychmiast, gdy jego żółty miecz napierał na jej fioletowy. Zacisnęła usta z wysiłku i skoczyła w tył, sprawnym saltem uchylając się przed ciosem. Nie dorwie jej. Nie tak łatwo. Stali naprzeciwko siebie, mierząc się klingami. Stali, wymieniając ciosy, parując, uderzając w odsłonięte części przeciwnika i wywijając ciałem w morderczych figurach. Walczyli długo, nie mogąc ocenić, kto wygra to starcie. Vern był lepszy. Wiedziała to. Jego fechtunek znacznie przewyższał jej umiejętności. Widziała to i czuła za każdym razem, gdy z trudem odbijała jego uderzenia. Jej jedynym ratunkiem okazała się gibkość i wygimnastykowane ciało, którym mogła wywijać w wymyślnych unikach. Ich oddechy były szybkie i ciążyły im w płucach jak kilogramowe sztangi. Bris w napięciu przestąpiła z nogi na nogę. Atakując znienacka, skacząc z powietrza.

I to był błąd. Chłopak bez mniejszego problemu oszacował trajektorię jej lotu i uchylił się, przerzucając ją za nogi przez ramie.

Opadła na podłogę, a miecz wyłączył się z trzaskiem tuż obok i odtoczył kilka centymetrów. Przewróciła się na plecy, chcąc jak najszybciej poderwać się do ucieczki.

Ale było za późno. Już zbliżał się do niej w zwolnionym tempie, przysuwając miecz do jej szyi. W czasie zbyt krótkim, by mogła włączyć miecz. Więc kierowana odruchami chwyciła wyłączoną broń i cisnęła prosto w jego głowę.

Metalowa rękojeść uderzyła z plaskiem, pozbawiając chłopaka przytomności.

I wtedy zdała sobie sprawę jak bardzo spierdoliła.